Przestrzenie Sztuki to rozwijany przez Instytut Teatralny im. Zbigniewa Raszewskiego oraz Narodowy Instytut Muzyki i Tańca pod auspicjami Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego program powołania ogólnopolskich, interdyscyplinarnych centrów kultury, prowadzonych we współpracy ministerstwa, samorządów, organizacji pozarządowych, uczelni artystycznych oraz sektora prywatnego i opierających się na istniejących instytucjach kultury. Program stawia na pierwszym miejscu umożliwienie pracy artystom pozbawionym na co dzień “stałego adresu”. Przestrzenie Sztuki to także szeroka oferta edukacyjna angażująca lokalne społeczności oraz poszerzanie oferty kulturalnej i dostępu do niej.
Realizowane w ramach Przestrzeni Sztuki działania opierają się na czterech filarach – artystycznym, edukacyjnym, społecznym i prozdrowotnym (taniec). Głównym zadaniem operatorów jest umożliwienie lokalnym środowiskom prezentacji działań, rozwijanie oferty edukacyjnej i animacyjnej oraz poszerzanie kompetencji publiczności.
W 2021 roku program obecny był w 8 miastach: Lublinie (teatr i taniec), Łodzi (teatr i taniec), Olsztynie (teatr), Rzeszowie (teatr), Zielonej Górze (teatr), Katowicach (taniec), Kielcach (taniec) oraz w Białymstoku (taniec). W perspektywie długofalowej działania w ramach “PS” swoim zasięgiem mają objąć cały kraj. W pierwszym roku – podczas pilotażu programu – wśród przeprowadzonych działań znalazły się nie tylko prezentacje spektakli (w tym premiery), ale także inicjatywy społeczne, a więc różnego rodzaju warsztaty, działania animacyjne, w tym pokazy kina tańca czy rejestracje spektakli dla dorosłych i dla dzieci. Aktywnością wspierającą w sposób bezpośredni artystów były natomiast rezydencje artystyczne, których efektem niejednokrotnie stały się pokazy warsztatowe.
W “ścieżce” teatralnej wydarzenia w ramach pilotażu Przestrzeni Sztuki zgromadziły ponad 230 tysięcy odbiorców (zaangażowało się w nie ok. 400 artystów i 170 współpracowników), a ich realizację poprzedziły próby diagnozy i określenia wspólnych dla ośrodków tematów oraz płaszczyzn współpracy między nimi.
W toku spotkań ustalono, że jedną z nich będzie idea teatru wędrującego – rozwijanie wymiany i wzmacnianie mobilności wśród partnerów programu. Kolejną stanowiło zakorzenienie w “lokalności” i pogłębianie partnerstwa z działającymi w regionie środowiskami teatralnymi, wzajemne uzupełnianie oferty repertuarowej dostępnej w poszczególnych ośrodkach oraz – co szczególnie ważne – aktywizacja i poszerzanie możliwości działania artystów niezależnych w ramach istniejących instytucji kultury, a także intensywne działania edukacyjne z grupami wykluczonych, np. osobami z domów opieki i młodzieżą z ośrodków wychowawczych. Mimo ograniczeń pandemicznych udało się spełnić wszystkie główne założenia.
W “ścieżce” tanecznej zrealizowano niemal 600 różnego rodzaju wydarzeń, w które zaangażowało się prawie 500 artystów, gromadząc około 81 tysięcy odbiorców.
